Αυτή η φράση ” από Δευτέρα ” πόσα πολλά μπορεί να δηλώνει. Πόσα συναισθήματα κρυμμένα και πόσοι φόβοι έρχονται για να σε κατακλύσουν και πάλι.
Από Δευτέρα … από ποτέ.
Μία διευκρίνιση: Πριν αρχίσεις να διαβάζεις, πήγαινε στο τέλος του κειμένου και άκου ταυτόχρονα το τραγούδι που σου έβαλα. Θα καταλάβεις…
Άλλη μία μέρα τελείωσε και εγώ εδώ, ψόφια από τη δουλειά, κομμάτια και κουρασμένη ψυχολογικά και σωματικά. Το μόνο που θέλω είναι να πέσω στο κρεβάτι και να ξυπνήσω μεθαύριο.
Τα μάτια μου κλείνουν καθώς αγναντεύω από το θολό παράθυρο αλλά εγώ εκεί από πείσμα δεν θέλω να τα κλείσω. Οι ώρες για μένα είναι πολύτιμες και θα θυσίαζα τον ύπνο μου για μία βόλτα στη παραλία.
Αλλά…τι να το κάνεις. Οι σκέψεις πάλι γυρίζουν στο μυαλό μου και νιώθω ότι εκτός από δευτερόλεπτα, σπαταλάω και χρόνια από πάνω μου. Ανάβω ένα τσιγάρο. Τόσες ώρες μέσα στα Μ.Μ.Μ, δεν μπορούσα να κάνω ένα.Ή όχι τι λέω; Δεν καπνίζω, ποτέ δεν μου άρεσε το ρημάδι. Δεν μου αρέσει να εθίζομαι σε τίποτα.
Ειρωνεία έτσι;
Θα ήθελα κάποια στιγμή να εθίσω το μυαλό μου στη σκέψη ότι επιτέλους κάνει αυτά που θέλει. Και δεν τα κάνει. Είναι αδύναμος και μόλις σκέφτεται ότι απαιτεί κόπο και θυσίες για να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου, ξαφνικά κλείνει. Με εγκλωβίζει και με ρίχνει σε σκέψεις που δεν είναι αληθινές.
” Έλα τώρα, και οι δύο ξέρουμε ότι δεν μπορείς”, ”Αυτή η δίαιτα που αρχίζεις συνέχεια από Δευτέρα, δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ”, ”Είσαι ένα τίποτα. Ένα μηδενικό. Κανείς δεν σε χρειάζεται”.
Σου θυμίζουν κάτι αυτές οι λέξεις; Γιατί εμένα μου τρυπάνε τη ψυχή κάθε φορά που τολμώ να αφουγκραστώ το μυαλό μου. Τόσα απωθημένα και τόσα όνειρα που έχω αφήσει πίσω, γιατί..φοβάμαι.
Φοβάμαι το αύριο που θα έρθει αλλά δεν θέλω να φοβάμαι πια. Θέλω να τελειώσω αυτή τη δίαιτα που τόσο πολύ θέλω να κάνω τόσα χρόνια όχι για την εμφάνιση, να μου, για την υγεία μου ρε…την έχω καταστρέψει και αυτή, θέλω να βρω αυτή τη δουλειά που θα με γεμίσει σαν άνθρωπο, θέλω να κάνω επιτέλους αυτό το ταξίδι που τόσο πολύ ονειρεύομαι.
Από Δευτέρα λοιπόν; Ή από σήμερα;
Μην φανταστείς, ξέρω πως νιώθεις και ξέρω ότι είναι δύσκολο, ξέρεις όμως ότι στο τέλος θα αξίζει. Τώρα δεν θέλω τσιγάρο και ας μην το έχω αρχίσει ποτέ. Αυτή η απονομή των σκέψεων σε ένα κενό χαρτί ή κείμενο κάπου καταχωνιασμένο στο ίντερνετ, με γεμίζει όσο τίποτα άλλο. Μπλεγμένες σκέψεις με μία εξήγηση. Με νιώθεις;
Και αύριο που ξέρεις; Ίσως ξυπνήσω αλλιώς, ίσως αγαπάω και πάλι τον εαυτό μου. Ίσως με καταλάβουν οι άλλοι. Αλλά και ίσως όχι. Ποιος ξέρει;
Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι ” το αύριο έχει περάσει” και το σήμερα με περιμένει όσο κι αν φοβηθώ, όσο και αν πέσω, όσο και αν κλάψω και χαλάσω 20000 φορές τη δίαιτα.
Και μία φράση που λέω συνέχεια από μέσα μου στη δουλειά όταν δεν περνάει η ώρα: ”Νομίζεις ότι ο χρόνος θα σταματήσει επειδή εσύ δεν τον γουστάρεις;” και με ηρεμώ και με γαληνεύω, όπως κανένας άλλος δεν μπόρεσε ποτέ. Γιατί ΜΟΝΟ ΕΣΥ μπορείς να σε γιατρέψεις.
Από σήμερα λοιπόν! ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ!
