Εσύ και μόνο καθορίζεις την ευτυχία και τη δυστυχία σου. Εσύ είσαι κύριος του εαυτού σου και εσύ του δίνεις το δικαίωμα για το πόσο ευτυχία θα κρατήσει.
Εσύ και μόνο καθορίζεις την ευτυχία και τη δυστυχία σου
Και ήρθε εκείνο το παραθυράκι με το φως, το βλέπεις; Είναι τόσο κοντά σου αλλά δεν τεντώνεις τα χέρια σου να το πιάσεις. Γιατί δεν το πιάνεις; Γιατί δεν αποζητάς με λαχτάρα την ευτυχία σου; Ποιος μπορεί να καθορίσει το τι θα νιώθεις; Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις.
Όλοι μας περνάμε από διάφορες στιγμές της ζωής μας που είτε είμαστε μέσα στη τρελή χαρά, είτε λιώνουμε μέσα στη μιζέρια μας και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να αναπνεύσει. Γιατί ναι ήρθε η ώρα να πάρεις τις ευθύνες πάνω σου.
Εσύ προκαλείς τη δυστυχία σου, πίστεψε το και θα βρεις την ευτυχία σου.
Τι λέω ε; Βέβαια, ποτέ δεν φταις εσύ έτσι; Οι άλλοι σε κάνουν να στεναχωριέσαι, οι άλλοι φταίνε πάντα. Αυτό μου θυμίζει, τότε που ένα παιδάκι σε πείραζε στο σχολείο και έτρεχες στη δασκάλα να το πεις. Άστοχο επιχείρημα; Κι όμως όχι. Αν δεν έδινες σημασία σε αυτό που έκανε και αντιδρούσες στη συμπεριφορά του, νόμιζες θα το ξανακάνει;
Και ξαναγυρίζουμε εκεί που ήμασταν. Εσύ προκαλείς τη δυστυχία σου και μόνο. Είναι θέμα οπτικής γωνίας, αντιμετώπισης και το πόσο δικαίωμα δίνεις σε μία κατάσταση να σε επηρεάζει, είτε αρνητικά, είτε θετικά.
Αν σκαλίζεις συνέχεια μία κατάσταση τι πιστεύεις ότι θα γίνει; Ότι θα τη ξεχάσεις και θα είσαι ευτυχισμένος για πάντα; Το έκανα, δεν έπιασε. Την έσκαβα, τη ζούλαγα, τη γέμιζα με ”αν” και ”γιατί” και ”τι θα γινόταν”, μέχρι που στο τέλος κατέληξα να βυθίζομαι τόσο βαθιά στον πάτο της δυστυχίας που είχα δημιουργήσει εγώ στον ίδιο μου τον εαυτό.
Ναι όλα περνάνε. Τίποτα δεν μένει ίδιο. Εσύ αλλάζεις, οι άνθρωποι, τα κτίρια, οι πόλεις, οι σκέψεις, τα όνειρα. Και εσύ θα μείνεις στην ίδια θλιβερή σκέψη για πάντα;
Καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω το παρελθόν, ούτε να το ξαναζήσουμε. Έχει λόγο που λέγεται έτσι. Αν άντεχε να μείνει στο μέλλον σου, θα ήταν εδώ. Δεν άντεξε και σε κατέστρεψε, αλλά σου έδειξε ότι μετά από κάτι κακό, έρχεται πάντα κάτι καλύτερο και πιο όμορφο γιατί μαθαίνεις να εκτιμάς, μαθαίνεις να μην κάνεις τα ίδια λάθη, μαθαίνεις να σε αγαπάς και να μην ρίχνεις τον εαυτό σου σε καταστάσεις που δεν αξίζουν.
Μεγαλώνεις εαυτέ μου και πληγώνεσαι και αποκτάς εμπειρίες και γελάς πολύ και κλαις πολύ και κουράζεσαι και ξεσπάς αλλά επιμένεις. Και ξέρεις για τι επιμένεις; Για την ευτυχία σου και το χαμόγελο σου.
Αφού παλεύεις για αυτό γιατί φέρνεις στο μυαλό σου τις στιγμές που σε πόνεσαν; Τώρα πώς το βλέπεις; Παράξενο δεν είναι; Να θες να είσαι ευτυχισμένος, αλλά να αναγκάζεις τον εαυτό σου να είναι δυστυχισμένος. Δεν θα ωφελήσει σε τίποτα. Κράτα τα καλά και προχώρα. Μπορεί να πονάει αλλά τι πονάει πιο πολύ; Το μαχαίρι στη πληγή που δεν το βγάζεις ή η πληγή που θα επουλωθεί με τον καιρό;
Ξύπνα, κάνε μία καινούρια αρχή, το χρωστάς στον εαυτό σου και μόνο. Γίνε αυτό που θέλεις να βλέπεις στους άλλους. Οι σελίδες του βιβλίου σου δεν έχουν γραφτεί όλες ακόμα.
| Εσύ καθορίζεις την ευτυχία και τη δυστυχία σου |
